شرکت مهندسی بهینه ایران

صنعت نساجی و به دنبال آن صنعت پوشاک کشور که روزی حرف های زیادی در بازار های منطقه برای گفتن داشت، حالا به یک بازار وارداتی برای چین، ترکیه و کشور هایی از این دست تبدیل شده است.

صحبت از سرمایه گذاری در صنعت پوشاک در شرایط امروز حاکم بر این صنعت شاید به نظر بسیاری از افراد بیشتر شبیه به یک شوخی باشد چرا که مشکلات صنعت پوشاک و نساجی در کشور انگار هیچ راه و چاره ای جز تعطیلی تدریجی خرده تولیدی ها و حتی شرکت های معتبر این صنعت باقی نمی گذارد.

تولید محصولات نساجی در ایران سابقه ای طولانی دارد و نزدیک به 70 سال است که این بخش از صنعت در اقتصاد ایران حضور دارد. پس از صنعت نفت و گاز نساجی دومین صنعت کشور به شمار می رفت و تعداد زیادی از نیروی کار و فعال در این بخش به کار گرفته شده بودند.

دهه های 40 و 50 اوج شکوفایی این صنعت بود و محصولات داخلی علاوه بر تأمین نیاز داخلی در صادرات هم نقش پررنگی داشت. اما اکنون به انباری بزرگ برای بافت ها و تولیدات کشورهای ترکیه، چین و هند تبدیل شده است. ضمن اینکه کشورهای دیگری هم مترصد حضور در بازار پرسود ایران هستند تا مختصر سهم باقی مانده از تولید داخلی را از دست تولید کننده ایرانی بربایند.

اما اکنون کمبود نقدینگی، استفاده از فناوری قدیمی، واردات بی رویه، قاچاق انبوه انواع پارچه و لباس این بخش را زمین زده است.کشور ما هنوز آمادگی ایجاد تحول بزرگ در بخش صنعت پوشاک را ندارد. توسعه این صنعت نیازمند ملزوماتی است که ما هنوز از آن بی بهره هستیم یا اصلاً به دنبالش نرفته ایم و این در حالیست که ترکیه بیش از 25 میلیارد دلار در سال صادرات پوشاک آماده دارد.

از مشکلات و دردسرهای اصلی صنعت نساجی و پوشاک می توان به فرسودگی تجهیزات و ماشین آلات صنعتی،پایین بودنحجم تولید، کیفیت پایین پارچه بافته شده، واردات بی رویه و بدون ضابطه پارچه،کمبودنقدینگی وعدم بهره مندی از فناوری روز اشاره کرد.

منبع: فرصت امروز